RPG

„Gdzie sztandar błogosławiony ręką Nereidy?” zapytał sam siebie. Kolana go już bolały, więc wstał. Otrzepał niedźwiedzią skórę ze śniegu i założył włosy do tyłu. Miał czerwone policzki od mrozu. Spojrzał jeszcze raz na ocean rozciągający się daleko pod nim i ruszył do twierdzy. Mijał miejsce, gdzie wcześniej starły się dwie wielkie armie, gdzie o zwycięstwie zadecydowała nie technika Krasnoludów, lecz akcja Nereidy.
    Tutaj udowodniono, że wiara może obalić to, co niezniszczalne...
    Pamiętał jak przebijał się przez gęsty dym, pamiętał ostatnią salwę armat krasnoludów, która przeleciała mu nad głową... pamiętał, jak pierwszy przeszedł przez wyrwę i rzucił się na skłębione tłumy nieprzyjaciela.
    Sztandar był za nim... zawsze za nim...
   
    Obejrzał się. Fenrir człapał za jego plecami, widocznie znudzony brakiem zajęć. Przytył, i to sporo. To dobrze. Niebawem przyjdzie mu chudnąć...
    Ezamel wkroczył do twierdzy, mijając grupę strażników grzejących się przy ognisku. Nie lubił zamków, wolał namioty rozbite pod murami wrogiej twierdzy...
    Wszedł do swojej komnaty. Było pusto... i zimno. Nie ściągając skóry ruszył korytarzem. Ciężkie, podkute buty uderzały o kamienną posadzkę, tarcza dzwoniła o napierśnik i naramienniki, miecz obijał się żelazne nagolenice... Zamek wydawał się całkiem pusty, a dźwięki przynoszone przez Ezamela mąciły atmosferę, jakby był intruzem.
    Natrafił na nią przy oknie. Patrzyła na wschód...
    -    Już niedługo. – zaczął cicho Ezamel, spuszczając głowę. Stał dwa kroki za nią. – Jesteś gotowa? – sam nie wiedział, czy pyta o wojnę, czy o potomka...

-    Rozumiem... – powiedział wyraźnie. Zgarbił się. Wiedział, że zawodzi ją cały czas, wiedział, że unieszczęśliwia ją swoim zimnym słowem i nastawieniem. Chciałby ją dotknąć, tak, jak kiedyś. Nie wyuczonym gestem, lecz czułym i spontanicznym dotykiem. Jej słowa biły i chłostały go po sercu, lecz nie dawał tego po sobie poznać. Poza tym, że czasami się garbił... Ale przecież był zmęczony, prawda?..
    -    Chciałbym powoli zbierać siły. Wyślę rozkazy do naszej pięćdziesiątki w forcie. Zbiorą wojska i ruszymy dalej, gdy skończy się już zima... – Ezamel nie powiedział „gdy urodzi się Izaak”, nie! „Gdy skończy się zima”... a to było jednoznaczne, do tego czasu musiał się urodzić. Chciałby ją przytulić, pocałować jej brzuch, poczuć ruchy dziedzica Durandala, lecz... nie potrafił. – Ruszymy wybrzeżem na wschód. Potem, jeśli starczy nam wojsk, ruszymy dalej dwiema falami, jedna dalej linią oceanu, druga na północ. – westchnął a po chwili pauzy dodał - Ja też nie jestem gotowy. – zapatrzył się w okno. Fenrir siedział przy jego prawej nodze.

-    Jeszcze tylko jakiś czas... – odrzekł Ezamel, znowu nie dając jasno do zrozumienia, czy mówi o wojnie, czy o kryzysie ich związku. W sumie... niewiele się to różniło i było od siebie zależne. W każdym razie spojrzał jej w oczy, jakby chciał coś obiecać, dać trochę sił.
    -    Idę zatem spisać rozkazy... – oznajmił, odwrócił się i ruszył powoli. Za nim dreptał Fenrir, oglądając się za Nereidą.

Ezamel niezmiennie siedział w swoim ulubionym miejscu. Zaspy były dość wysokie, żeby zakryć siedzącego mężczyznę wpatrującego się ocean. Długo nie padał śnieg, więc została za nim ścieżka wiodąca do twierdzy.
    Fenrir siedział obok. Gdyby potrafił, pewnie paliłby papierosa razem ze swoim panem.
    -    Nie brakuje ci twojej wilczycy?
    Wilk siedział niewzruszony.
    -    A małych?
    Zwierzak spuścił głowę i położył się na śniegu.
    -    Pójdziemy do piekła. – stwierdził bez emocji Ezamel i wpatrzył się w dym. W nieruchomy, mroźnym powietrzu tworzył mistyczne kształty. Lecz wilkołak nie znał się na nich. Po prostu dym...
    -    Leć po Zheora... Niech tu przyjdzie.

Gdy był już sam wstał i podszedł na krawędź klifu. Palce jego butów wystawały nad przepaścią. Nie wiedział, czy stoi na skale, czy też na zbitym śniegu. Dla niego nie miało to większego znaczenia.
    Ocean był już czarny. Wielkie pole smoły, jakby ciągnące się aż za horyzont dół piekła, dziura której władcą był szatan.
    -    Cóż mi da wojna, choćby i zwycięska? Świat zawsze będzie walczył. Gdy umrę w końcu, nastaną nowe konflikty, a to, co zbuduję, zniszczą ludzie podobni do mnie, tak, jak ja niszczę budowane wiekami Imperium. Wojna nigdy się nie zmienia....
    Dał krok do tyłu i runął na kolana. Przez moment żałował, że to skała, a nie śnieg. Ziemia zadudniła pod uderzeniem żelaznych nagolenic. Ezamel wyciągnął rękę w stronę oceanu, jakby chciał coś z niego wyciągnąć.
    -    Zabij! – krzyknął. Głowa opadła mu na piersi, a włosy zasłoniły twarz.

Ezamel usiadł.
    -    Wysłałaś posłańca po rzeczy z fortu i po prostu jedziesz?..
    Przejechał palcem po śniegu. Po chwili milczenia rzekł:
    -    Nie rób mi tego teraz...
    Za ich plecami pojawił się Zheor razem z Fenrirem. Stali dość daleko, żeby rozmowa zlewała się z górskim wiatrem.

Ezamel nie wstawał. Nadal ciągnął palcem po śniegu, kreśląc jakieś wzory.
    -    Widzę ich twarze. Gdy tylko zamykam oczy widzę ich wszystkich. Kaina... Eleen... Marie... Sten... Astinos... Sid... – podniósł dłoń ze śniegu i zacisnął w pięść. – I setki, które leżały pode mną, gdy wracałem do fortu.
    Westchnął i wstał.
    -    Ale to mnie nie usprawiedliwia. Zostań... Proszę... – spuścił głowę, bojąc się na nią spojrzeć. – Nadal cię kocham...