RPG

-    Najbardziej boję się dzieci natchnionych myślą Imperatora... Jak ruszą na nas i jak wgnieciemy je w ziemię. Co do elfów – na pewno muszę z nimi ustalić, że po wojnie tereny, które zajmują i które im zabrano – będą tylko ich, lecz nic więcej. – spojrzał na nią. – A więc poprowadzę ich po raz kolejny w bój, którego nie można wygrać... Póki co... wracamy do zamku?

Zaprowadził ją do swojej komnaty i posadził na łóżku.
-    Zrobię ci coś ciepłego do picia. – mruknął i zniknął za firaną w kuchni. Wrzucił parę drewek do kuchenki i położył nań czajnik z wodą. – Chcesz czegoś jeszcze? – zapytał z kuchni. Dał Fenrirowi w zęby swój płaszcz z niedźwiedziej skóry. Wilk zaciągnął go do Nereidy.

Podał jej herbatę i zrzucił z siebie całe żelastwo. Fenrir położył się w kuchni obok kuchenki. Ezamel wrzucił jeszcze coś do pieca w pokoju i położył się za plecami Nereidy, wtulając w nią i trzymając rękę na jej brzuchu...

Ezamel przeciągnął się obudzony głosem wilka. Wstał i na powitanie ucałował Nereidę w policzek. Podszedł do okna i otworzył je. Do środka wleciało mroźne, ostre powietrze.
    Z papierosem w ustach zaczął zakładać na siebie zbroję. Wilk w tym czasie poszedł do kuchni i coś hałasował.
    -    Nie zjedz wszystkiego... – mruknął wilkołak, wstawił skręta w popielniczkę i ochlapał sobie twarz.

-    Jest woda i rozwodnione wino. – zaśmiał się Ezamel. – Może znajdziesz herbatę. Jeśli tak, to z chęcią się napiję.
    Rozległo się nagle pukanie do drzwi. W progu stanął Zheor, a na jego twarzy przez sekundę malowało się zaskoczenie na widok Nereidy. Gdy przyjął fakt jej obecności do siebie ukłonił się jej głęboko i zwrócił do Ezamela.
    -    Wyruszamy za dziesięć minut. Jakieś dodatkowe wskazówki? – zapytał jednotonowym głosem.
    -    Przyprowadź go tutaj. Nic więcej. – odrzekł wilkołak. Wytarł twarz i zaczął zakładać naramienniki.

-    Estela, władcę Dzikich Elfów. – odpowiedział Zheor. Ezamel wzruszył ramionami.
    -    Boję się sojuszników, którzy nas nienawidzą.
    Drow mrugnął niespokojnie. Fenrir wyszedł z kuchni w pysku mając kawał czerstwego chleba.

-    Dobrze. – powiedział do Nereidy. Wziął w dłonie hełm i obejrzał go dokładnie, szukając jakiegoś zanieczyszczenia, czy też zalążków rdzy.
    -    Może potrafię... Jeśli nie zabiją mojej Awangardy, wszystko powinno pójść z górki.
    -    Więc może powinienem zabrać ze sobą tylko jej połowę? – zapytał Zheor.
    Ezamel zaśmiał się szczerze i odparł.
    -    Powinieneś zapytać, czy może ty zostaniesz. – postawił hełm na półce i zaczął oglądać kirys.
    -    Sam powiedziałeś, że mam ich poprowadzić. Więc jak mógłbym to zrobić zostając w twierdzy? – Zheor zdobył się na uniesienie jednej brwi.

Ezamel martwił się skrycie o Zheora i całą Awangardę, lecz wiedział, że tylko oni mogą ruszyć na tak ważną misję. Bo kto, jeśli nie oni, sprostaliby stukrotnie liczniejszym kompaniom, labiryntom lasów, czy niespodziewanym pułapkom?
    Mimo wszystko – martwił się szczerze i sprawa ta spędzała mu często sen z powiek, dość już ciężkich od świadomości tysięcy ochotników napływających z południa. Nie dość, że zjawiali się bez rozkazu, do nie dochodziło do nich, że większość z nich po prostu zostanie w twierdzy, czekając na wezwanie.
    Zbrojownie twierdzy były pełne, zaś kuźnie pracowały całe noce ostrząc i naprawiając oręż. Stosy mieczy, tarcz i włóczni piętrzyły się dookoła, setki wielkich wozów z zaopatrzeniem powoli sunęło przez ubity śnieg.
    Zima odchodziła. Było ledwie kilka stopni mrozu; podobnie było z przygotowaniami do wymarszu – bliskie zeru.
   
    Jeszcze przed zmrokiem, gdy Ezamel błądził z Fenrirem między drzewami, odezwały się stłumione, dalekie huki armat i muszkietów.
    Wilkołak niemal poczuł woń prochu i dym gryzący w oczy. Był jednak spokojny.