RPG

Gdy do jego uszu doszedł jeszcze śmiech Nereidy, ożywił się. Fenrir warknął wesoło i popędził między drzewami. Idąc jego śladem, Ezamel znalazł wampirzycę podnoszącą się z ziemi.
    -    Słyszałem, że przybyły do nas krasnoludy z północy. – powiedział na wstępie, uśmiechając się szeroko. Fenrir podbiegł do niej i dotykał ją mokrym nosem. – Idziesz ze mną ich przywitać?

-    Myślę, że oni wolą ubłocone ubrania bardziej, niż balowe suknie, ale skoro będziesz się czuła lepiej, to w porządku. – Ezamel drgnął niespokojny – Jutro, lub pojutrze wróci Awangarda, zapewne niedługo przyjdzie delegacja goblinów i jaszczuroludzi. Nie wiem, co mam zrobić z tłumem niewyszkolonych, lecz żądnych walki nowicjuszy? Nie puszczą mnie bez przynajmniej połowy z nich... ale ja wiem, że masa bez doświadczenia nie wróci już do domów. Czas na treningi będzie po rozpoczęciu kampanii, gdy będę potrzebował ludzi do zajmowania terenów.
    Rozejrzał się po drzewach.
    -    Przepraszam, chciałem się tylko wygadać. – uśmiechnął się usprawiedliwiająco i zapytał krótko – Idziemy?

Ezamel uśmiechnął się.
    -    Kilka dni to za mało, ale sądzę, że mamy nawet kilka tygodni. Przede wszystkim chodzi mi o to, że nie będę miał możliwości wyżywienia nas wszystkich, gdy znajdziemy się już za daleko od Twierdzy Granicznej. Jeśli udałoby się wyszkolić żołnierzy, czy masz jakiś sposób, żeby potem wyżywić dodatkowe... – zastanowił się chwilę i kontynuował ciszej – powiedzmy... trzydzieści tysięcy?
    Ruszyli powoli w stronę twierdzy.

Usta Ezamela zrobiły się na chwilę wąskie. Przeczesał w myślach wszystkie komnaty Twierdzy Granicznej. Teraz wszystko było już pozajmowane, lub przygotowane na przyjazd dowódców.
    -    Jest jedna sala. Duża. Zheor mówił, że coś tam robiono z ludźmi, żeby stworzyć z nich Inkwizytorów. Wiesz, te wielkie kupy mięśni... Nie wiem, ile w tym prawdy, w każdym razie możesz tam zajrzeć, wszystko zostało, jak było. Zabrano tylko tych pseudonaukowców i rozstrzelano. Zostały tylko notatki... Zaprowadzić cię?

Zaniósł Nereidę do komnaty, sam zaś niemal do rana rozmawiał z Gor`Khanem na korytarzu przed sypialnią.

    -    Posiadamy nowe uzbrojenie – chwalił się z nieukrywaną dumą krasnolud – Dziesięć pełnych kompanii uzbrojonych w małe działka o potężnej sile. – na dowód pokazał swój wielki plecak z doczepionym do niego długą, smukłą armatką umieszczoną na skomplikowanej konstrukcji, zdaje się mającej zniwelować odrzut spowodowany wystrzałem, a także sprawić, by broń była bardziej poręczna. Plecak zaś pełen był prowiantu i innych podstawowych rzeczy. Na pasie miał torby (sięgające kolan) wypełnione prochem, kulami, pociskami, na plecach miał jeszcze obosieczny topór, niewielką (lecz wystarczającą dla niewysokiego krasnoluda) tarczę. Dodając jeszcze kolczugę, niepełną płytówkę, hełm i okute buty – Ezamel miał pod sztandarem najcięższą i najlepiej uzbrojoną piechotę świata.
    Gor`Khan rozwodził się na temat nowego uzbrojenia i postępu technicznego, ubolewał nad brakiem handlu z północą (brakowało przede wszystkim pożywienia innego niż krasnoludzkie suchary), a także dyskutował o drugim froncie.
    -    Nie możemy wam zapewnić pełnego bezpieczeństwa, gdy ruszycie wzdłuż wybrzeży. – mówił Gor`Khan – Jedyne, czego możesz być pewny, to szańce w górach chroniących Nową Jerozolimę. Jeśli chciałbyś mieć pewność flank podczas kampanii, musisz utworzyć armię, która ruszy środkiem, między naszymi wojskami.
    -    A któż ich poprowadzi? – wzruszył ramionami Ezamel – Potrzebuję wszystkich bohaterów począwszy od Nereidy a kończąc na Morthredzie, przy mnie. Ty nie rozdwoisz się, a ja nie zaufam żadnemu z pomniejszych dowódców, których nie potrzebuję.
    -    Może zaufaj dzikim elfom? – rzucił Gor`Khan i zaśmiał się natychmiast – To był żart.
    -    Dzikie elfy to za mało. Gdyby je wesprzeć ochotnikami byłoby dość, żeby przyjąć bitwę. Ale wciąż nie ma dowódcy... Estel jest w moich oczach nieprzewidywalny.
    -    A Zheor? On wprawdzie nie jest wybitnym strategiem, lecz nawet ja darzę go pełnym zaufaniem.
    -    Nie. On jest moją prawą ręką, a bez ręki nie mogę walczyć. Przynajmniej na tyle, żeby wygrać... – odparł Ezamel i odpalił sobie fajkę. Podał jedną Gor`Khanowi.
    -    Więc musisz być gotowy na pułapki. Konsekwentnie – potrzebujesz więcej niż dwadzieścia tysięcy.
    Ezamel machnął ręką.
    -    Mówiliśmy o tym. Jeśli Nereida nic nie wymyśli – zdam się na Ka i ruszę zgodnie z planem... Dopóki nie zobaczę się z Estelem i nie usłyszę wyniku Nereidy – nic nie ulegnie zmianie.
    -    To dobrze. Plan, którego nie można zmienić to zły plan. – rzekł sentencjonalnie krasnolud i zaciągnął się dymem. Był już wczesny ranek. Fenrir wyłonił się z drzwi komnaty i usiadł przy Ezamelu.

Ezamel odprowadził Gor`Khana i przywitał się z kilkoma większymi dowódcami i zaczął szukać Nereidy. Znalazł ją w dawnej sali obrad. Wampirzyca otoczona była księgami.
    -    Jak ci idzie? – zapytał nieśmiało wchodząc do środka.

-    Pracownia jest pod tobą. Innej nie ma, ale myślałem, że pomieszczenie wielkie jak balowa sala wystarczy. Zwłaszcza, jeśli zamiast balonów i serpentyn są różne alchemiczne badziewia. – Ezamel zmrużył oczy. – Ktoś chciał niedawno wejść, ale go nie wpuszczono. To zdaje się był ten cały posłaniec. Sprowadzić go?