RPG

-Oczywiście ja Ciebie też. I chyba dlatego odchodzę. Nic nie boli tak bardzo jak życie wiesz...
Odpowiedziała i obróciła się na piecie. Nie liczyła że ktokolwiek będzie ją zatrzymywał, czy zauważy jej brak. A na pewno nie Wódz to nie był ten typ mężczyzny który poświęcał cokolwiek w imię czegoś co nie jest ideą jego utopijnego widzimisię. Nie odeszła jednak stała i patrzyła smutnym wzrokiem na Fenrira i Zehora patrzyła i nie widziała. Maleńkie perliste łzy płynęły po jej alabastrowym policzku.

Otarła niedbałym ruchem reki oczy. "Nie okazuj słabości, jesteś zrodzona do wyższych celów niż uczucia... uczucia są oznaką słabości". Słowa nauczyciela fechtunku przeszyły jej umysł.
- czy ty sam w to wierzysz?
Uniosła lekko brodę, nie chciała wyglądać jak ofiara.
- czy to wszystko ma jakikolwiek sens?
Chciała żeby ja objął, żeby to kolejny raz nie kończyło się na pustej obietnicy, na słowach które nic nie znaczą. Nereida była perfekcjonistką  w jej świecie główną rolę odgrywały detale które łączyły się w jedną spójną całość. Nie drgnęła, czekała z podjęciem decyzji na ten jeden gest który był w stanie przesądzić o wyniku batalii którą toczyła sama ze sobą.

Rozpłakała się niczym małe nieporadne dziecko.
-nie mam siły walczyć z każdym rycerzem i z każdym wschodem słońca o chwile twojej uwagi. Po prostu nie mam siły rozumiesz?!
Zacisnęła zęby i położyła swoją drłoń na jego dłoni która dotykała jej brzucha.

Przywarła do niego całym ciałem.
-Czy ta obietnica będzie kolejną ?
Obróciła sie w jego objęciach i schowała głowę w zagłębienie miedzy barkiem a szyją. Milczała dłuższa chwilę.
-Nie znoszę spać sama, nie znoszę jeść sama, nie znoszę mówić sama do siebie. Co sie z nami stało?
Chlipała mu w ramie. Zostanie ale na jak długo?
-zimno mi..
wyszeptała.

Kiedy poczuła koło nóg wilka odsunęła sie lekko i wytarła wierzchem dłoni nos.
-Powinniśmy skończyć te ckliwości... wyglądamy jak dwie łajzy.
Wytarła mu łzę cieknącą po policzku i cmoknęła weń.
-każda łza jest święta każda miłość pierwsza...
Szepnęła nim podszedł Drow. Wyprostowała się dumnie w jego objęciach nie zamierzała z nich rezygnować nawet na moment.

Skinęła uprzejmie Zehorowi i przyglądała mu się prze chwilę.
-on jest zadziwiający.
Powiedziała raczej do siebie. Kiedy zapytał ją o zdanie uśmiechnęła się lekko, nie robił tego juz dawno.
-Ruszyć. Kontra będzie zbyt oczywista.

Oparła głowę o jego ramie, mimo wszystko był od niej wyższy.
-Dwadzieścia tysięcy to dobra liczba... wystarczy. Elfy wybierz się do nich. Nie znasz chyba ich wodza zbyt dobrze. Pora ich sobie zbratać do końca.

-czy nie warto zawrzeć sojusz i przekonać ich do siebie? Pomyśl o tym.
Kiedy zapytał ją o wampiry, zastanowiła sie czy chodzi o wojnę i armie czy o nią i ich uczucia, jednak szybko odrzuciła tę myśl.
-Ślubowali dziedzicowi trony Mglistej Wierzy.
Odpowiedziała.
-Teraz wszytko zależy od Ciebie.